ისლამური ფაქტორი კოსოვოს კრიზისში

ანოტაცია

 ,,ცივი ომის’’ დასრულებამ, საფუძველი დაუდო მნიშვნე­ლოვან პოლიტიკურ პროცესებს  მთელი მსოფლიოს მასშტაბით. განსაკუთებით კი ევროპაში, სადაც ბევრმა ქვეყანამ განიცადა ტერ­იტორიული ცვლილებები, ზოგიც კი საერთოდ ახალად ჩამ­ოყალიბდა. აღნიშნული პროცესებიდან ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეულია ბალკანეთის ნახევარკუნძულზე, ყოფილი იუგოს­ლავიის ტერიტორიაზე განვითარებული მოვლენები, სადაც დეზ­ინტეგრაციული პროცესები მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ არნახული სისასტიკითა და ტრაგედიებით განვითარდა. ექვსი რესპუბლიკის და ორი ავტონომიური პროვინციისგან (კოსოვო და ვოევოდინა - სერბეთის შემადგენლობაში) შემდგარ იუგოსლ­ავიის სოციალისტურ ფედერაციულ რესპუბლიკაში არსებული ეთნიკური, ენობრივი და რელიგიური განსხვავებების ნიადაგზე, ევროპის შუაგულში განვითარებულმა ჰუმანიტარულმა კატასტ­როფამ შეძრა მთელი ევროპა და მსოფლიო.

იუგოსლავიის ომებიდან, თავისი სისასტიკით, მასშტაბ­ურ­ო­ბითა და საერთაშორისო ჩართულობით, გამორჩეულია კოსო­ვოს მოვლენები, რომელიც „ცივი ომის“ შემდგომი მსოფლიო პოლიტიკის განსაკუთრებული და შეიძლება ითქვას ყველაზე რეზონანსული მოვლენაა, რომლის განვითარებასა და შინაარსზე მრავალი ფაქტორი ახდენდა გავლენას. მათ შორის ერთ-ერთი მთავარი გახლდათ ისლამური ფაქტორი, ვინაიდან კოსოვოს მოსახლეობის 90 პროცენტს შეადგენდნენ ეთნიკურად ალბანელი მუსლიმები. ისლამი ფართოდაა გავრცელებული ბალკანეთში, ამ რეგიონში ყოველთვის იყო გამორჩეულად რთული ეთნო-რელ­იგიური სურათი. კრიზისის ესკალაციამ კოსოვოში აიძულა მახ­ლობელი აღმოსავლეთის ისლამური სახელმწიფოები  გაეტარ­ებ­ინათ ფორსირებული საგარეო პოლიტიკა რეგიონში. სპარსეთის ყურის ქვეყნებმა დაიწყეს  მნიშვნელოვანი ფინანსური ნაკადების მიმართვა ბალკანეთში. ამოქმედდნენ საქველმოქმედო  ფონდები და ორგანიზაციები. ისეთი  როგორებიცაა „ალ ჰარამეინი“, „კოს­ო­ვოს და ჩეჩნეთის დახმარების კომიტეტი“, „კოსოვოს დახმა­რ­ების კომიტეტი“ და სხვა. შედეგად ისლამი ბალკანეთში გახდა სერიოზული პოლიტიკური ფაქტორი, რომელიც გავლენას ახდ­ენს რეგიონის თანამედროვე საერთაშორისო ურთიე­რთობებზე.